Een houten aquarium maken

Wie zou er nu op het idee komen om zelf een houten aquarium te bouwen, nu er prachtige glazen bakken te koop zijn, die gelijmd zijn met silicone, die nooit meer lekken en waarbij je, zelfs met een geoefend oog, de lijmnaad niet kan zien. Tijdens de vergadering van september werd de daad bij het woord gevoegd en ik kan je verzekeren dat iedereen gefascineerd toekeek, hoe het houten aquarium stukje bij beetje vorm kreeg.

De eerste vraag, die iedereen zich stelt, is welke de voordelen zijn om een aquarium uit hout te maken. Het antwoord is duidelijk. Zo een aquarium kost bijna de helft minder dan een gelijmd aquarium in glas. Een dergelijk aquarium is niet alleen veel minder zwaar, maar het is ook veel minder kwetsbaar dan een glazen aquarium. Dit argument is misschien minder belangrijk voor de gewone aquariaan, die zijn bak op een zorgvuldig uitgezocht plaatsje neerpoot, waar het dan voor iets minder dan de eeuwigheid blijft staan. Voor een club als de onze, met een uitstraling die zich niet beperkt tot Leuven en omstreken, is het wel nuttig te kunnen beschikken over tentoonstellingsbakken, die tegen een stootje kunnen en die gemakkelijk te vervoeren en ook gemakkelijk te stapelen zijn, in afwachting van een volgend evenement.

Het materiaal waarin alles, buiten de voorruit, gemaakt wordt, is betonplex dat in de bouwsector gebruikt wordt voor de bekisting van beton. Iedereen kent deze glanzende bruine platen, die je aantreft in een doe-het-zelf zaak of bij een houthandelaar. Ze zijn niet bepaald goedkoop, maar zijn zeer betrouwbaar. De bruine laag, die op deze platen is aangebracht, is steenhard en valt met geen enkel product te verlijmen. Die laag mag ook niet ingekrast of beschadigd zijn, want waar er een beschadiging is, zal er vroeg of laat een lek ontstaan. Kies dan ook de platen die je nodig hebt, zeer zorgvuldig uit.

Hoe de spreker tewerk gegaan is, ga ik je nu niet van naaldje tot draadje vertellen. Mijn uitleg zou te lang worden en ik zou mij in de technische details alleen maar vergalopperen.

In feite komt het hier op neer. Je vertrekt van de bodemplaat, die tussen de wanden geplaatst wordt. Van de zijpanelen en de achterwand wordt er van de bruine deklaag zoveel weggeschuurd als de dikte van de platen waarmee ze in kontakt komen. Als dit zware karwij geklaard is, kunnen we starten met het boren van de gaten waar de schroeven moeten komen. Dan kunnen we beginnen met de verlijming. Dit gebeurt met bruine silicone, die veel stugger is dan de doorschijnende, die we gebruiken voor de verlijming van glas. Van de te lijmen panelen dient het te verlijmen gedeelte volledig ontvet te worden met aceton. Het is zeer belangrijk dat de verlijming zorgvuldig gebeurt: dit bepaalt of de bak later waterdicht zal zijn of niet.

Als de achterwand en de zijkanten gelijmd en gevezen zijn, komt de moeilijkste klus. Uit het voorpaneel wordt met behulp van een wipzaag, een stuk uitgezaagd, dat de inkijkoppervlakte van de voorruit zal bepalen. Het uitgezaagde stuk leggen we aan de kant, want wat ons interesseert, is het kader dat we overhouden. Van dit kader moet zowel van de onderzijde als van de zijkanten de bruine laag weggeschuurd worden ter dikte van de panelen, waarmee het verbonden wordt. Nu kan je ook dit stuk lijmen en schroeven. Om uiteindelijk de ruit op haar plaats te kleven, kan dit gemakkelijker, als je de bak met de voorkant naar onderen legt. Zo zal het gewicht van de ruit de lijm egaal wegdrukken en zo voor een goede verlijming zorgen. Nu kan je ook de spanstukken monteren, die de druk op de voorruit moeten helpen opvangen. Deze onderdelen worden alleen maar geschroefd en niet gelijmd. Zo kan je ze er gemakkelijk uitnemen als je in de bak een achterwand in zijn geheel wilt inpassen. Eens dit gebeurd is, kan je de spanstukken er dan opnieuw inschroeven.

Karel Fondu
De Siervis Leuven