Nu ook al vandalen in ons clublokaal

Afdrukken

Vrijdag 6 februari 1998

Na een drukke avond van vis scheppen en verpakken, en zoals gewoonlijk weer een heel stuk over tijd, (voor de vrouwen die zich afvragen wat we daar zo lang doen) gooide Danny met een zucht zijn stylo in de schuif en begon zonder één ogenblik te verpozen aan zijn kascontrole. Op zo’n drukke momenten ziet ge dat een geoefend persoon er minstens 2 waard is. Nog voor ik de tafel een beetje afgeruimd had, vloog ook het kasboek in de schuif, die met een harde klap dicht sloeg.

Gestoord door dat lawaai zag ik Marcel even van zijn rekenmachientje opkijken. ‘k Durf wedden dat hij evenals ik dacht: "Hoe is ‘t mogelijk, zo vlug". Maar ja, die mannen in de bank doen naar ‘t schijnt niets anders dan ganse dagen geld tellen.

Nu nog de visbakken in orde brengen, want volgende vrijdag zorgt Marc voor een nieuwe lading vissen en planten. Eer ik goed en wel besefte dat de warmwaterinstallatie het weer niet goed deed, had Danny reeds 3/4 van de bakken proper gemaakt en voor 1/3 water afgelaten. Op dat moment viel de hulp voor mij letterlijk en figuurlijk uit de hemel. Onze Marc S. landde (met of zonder valscherm?) met een dikke rol groene plastiekdarm onder de arm. Op één, twee, drie was die aangesloten op de waterleiding. Nog een paar draaien links en rechts aan de kranen en het water stroomde lijk ik het nog nooit gezien had en zelfs op de gepaste temperatuur. Nu zou den Danny het moeilijk krijgen om ons nog voor te blijven! Ge moest hem zien zuigen hebben aan zijn waterdarmke. In zijn haast liet hij meer water op de vloer dan in de afloop terechtkomen. Ongestoord toonde Marc ons zijn organisatorische talenten. Hij maakte van de nood een deugd en begon met het gemorste water de vloer te kuisen. Met zo ’n samenwerking moet het wel vooruitgaan hé. Juist als Danny gedaan had en buiten ging, zag ik een ambetant manneke binnen komen en op de plaats gaan staan waar Marc nog moest kuisen. Heel beleefd trachtten we hem aan zijn verstand te brengen dat de winkel al meer dan een uur gesloten was, dat hij daar wreed in de weg stond en dat wij graag met ons werk wilden verder doen.

Mijnheer was voor geen enkele rede vatbaar. In het vuur van ons betoog zagen we ook niet hoe hij heimelijk op een voor ons onzichtbare manier de waterdarm platkneep. Ik zag wel dat er geen water meer uit de darm kwam om het laatste aquarium te vullen. Marc keek naar de waterboiler die plots raar begon te piepen en voor we het beseften wat er gebeurde … plof!!! Een opgezwollen darm sprong met een doffe knal van de waterkraan, en water, water, overal water, zelfs tot tegen het plafond. Zonder zich verder om ons te bekommeren zagen we de dader met een heimelijk grijnslachje door de deur naar ‘t café verdwijnen, waar hij Danny dan nog onverwacht voor de voeten liep. Met een vlugge zijwaartse sprong en een ruk aan zijn alarmbel kon die hem nog net ontwijken of hij stak recht onder de geladen bierkar.

Ik vertel dit verhaal om me te verantwoorden tegenover de mensen die iets gezien hebben en die misschien denken dat ik een slecht karakter heb, omdat ze zagen hoe ik een paar potten aan een zogezegd braaf manneke zijn g…t heb gebonden.

Ik heb wel spijt, veel spijt, dat ik op dat moment niet meer koord en potten had!

Een verbolgen visschepper.

Lou