Daphnias

Van Franstalige verenigingen hier te lande, krijgen we nauwelijks iets onder ogen. Naar hoe onze hobby in Wallonië beoefend wordt, hebben we alleen maar het raden. Ik was dan ook aangenaam verrast, toen ik van de voorzitter een mail toegestuurd kreeg, waarin hij me vroeg het driemaandelijks clubblad van Meeki news, uit Court-Saint-Etienne eens te bekijken.

Het eerste wat mij trof was, dat de voorzitter van die vereniging er heel fier op was, dat het clubblad al aan zijn tweede jaargang toe was. Ten einde het voortbestaan ervan niet in gevaar te brengen, vroeg hij aan de leden om in de pen te kruipen en hem dringend degelijke artikels toe te sturen. Zo te zien zijn de problemen over de taalgrens dus dezelfde als bij ons.

Bij het doorbladeren van het oktobernummer, werd mijn interesse gewekt door een artikel van D. Poitier, met als titel "daphnia’s…. makkelijk, niet duur, geniaal".

Dat daphnia’s of watervlooien een uitstekend voedsel vormen voor onze vissen, weten we allemaal. Ze bevatten 1% vet en 2 à 3% eiwitten. De rest zijn ballaststoffen, die de spijsvertering van onze visjes gunstig beïnvloeden. Spijtig genoeg zijn daphnia’s in onze regio zo goed als verdwenen. Waar ze te vinden zijn, mag je ze dan meestal niet vangen, omdat het biotoop waarin ze leven, beschermd is.

In Wallonië is dat blijkbaar niet anders. D. Poitier heeft de stier dan maar direct bij de horens gevat en een eigen kweek opgezet. Hiervoor gebruikt hij drie plastiekbakken van 100cm lang, 80cm breed en 20cm hoog en een afgedankt aquarium van 150x40x50cm. Twee bakken en het aquarium stonden op een terras, dat pal op het zuiden gericht was; de andere bak kreeg een schaduwrijk plekje onder een pruimenboom. De bakken werden gevuld met leidingwater. In de eerste bak werd een handvol roze korrels opgelost. De tweede bak en het aquarium werden bijgevuld met groen water, dat afkomstig was uit een tuinvijver. Aan de derde bak werd kippen- en ganzenmest toegevoegd. In elke recipiënt werd een aanzet van daphnia’s uitgezet. Naarmate de watervlooien voedsel uit het water zeefden en zich vermeerderden, klaarden de troebele bakken op en was dat het signaal om opnieuw "voedsel" toe te voegen.

Het werd al vlug duidelijk dat het veel te lang duurde eer het water, langs natuurlijke weg, groen kleurde. Daarom schakelde de auteur over op het toevoegen van spirulina en verse bakkersgist. De gist kan je, in een afgesloten recipiënt, gemakkelijk drie weken in de koelkast bewaren. Hij mag wel niet uitdrogen, want dan is hij niet meer te gebruiken. Met gist behaalde D. Poitier trouwens het beste resultaat. Je lost een beetje gist op in lauw water en je giet deze troebele oplossing in de bakken. Van zodra het water opnieuw helder wordt, wil dit zeggen dat het voedsel door de watervlooien opgebruikt is en dat je een nieuwe portie moet toedienen. Daphnia’s vermeerderen zich ongeslachtelijk. De vlooitjes verdikken en zwemmen weldra rond met eitjes tussen de pootjes. Als de kweek succesvol is, wordt het aantal vlooien groter dan wat je vissen opkunnen. Dit is een voordeel, want je kan het overschot gemakkelijk invriezen. Zo beschik je het hele jaar door over prima voer. Eens de temperatuur boven 16°C stijgt, komt de reproductie, zelfs na een harde winter, vanzelf weer op gang. Bij een lagere temperatuur stopt ze.

Als je ook in de winter daphnia’s wilt kweken, moet je de bakken binnenshuis opstellen en er op toezien dat het water een temperatuur heeft van minstens 16°C.

Een ander voordeel met watervlooien is dat, als je er per ongeluk te veel van voedert, diegenen die niet opgegeten werden, in je aquarium in leven blijven en dus geen belasting vormen voor de waterkwaliteit. Indien je vissen hebt, die door transport of door ziekte erg verzwakt zijn, kan je ze daphnia’s voederen, die je vitamines hebt toegediend. Gegarandeerd dat de zieken weer snel opknappen.

Pientere kerel toch, die D. Poitier! Als je ergens nog een plekje in het zuiden van je tuin vrij hebt, kan het je ook eens proberen.

Als je daphnia’s te veel hebt, zijn er zeker kandidaten genoeg om ze van je over te nemen.

Karel Fondu,
De Siervis Leuven