Het ware verhaal

Naar aanleiding van het artikel van Louis Hermans in het maanblad van maart (Nu ook al vandalen in het clublokaal) ben ikzelf dan ook maar in de pen gekropen om de ware toedracht van het verhaal te vertellen (ik ben namelijk dat ‘ambetant manneke’).

Wat er van dat geld tellen waar is, weet ik niet, maar de reden dat ik naar hen ging, was omdat ik hen op allerhande dingen wou wijzen.

Terwijl ik aan de tafel in de cafetaria het gesprek volgde, werd mijn aandacht getrokken door de mensen die het vislokaal aan het opruimen waren.

Marc zag ik dweilen en na een tijdje zei ik tegen mijn vader: "Zie ze daar nu bezig (Marc): dweilen met een tot op de draad versleten dweil en een emmer waar maar een bodempje water in is!"

Ik heb ze zo in het oog zitten houden en na een tijdje zei ik tegen mijn vader: "Marc is daar zoals een echte kuisvrouw bezig (niet beledigend bedoeld), twee keer vegen en dan even rusten."

Na nog een tijdje gekeken te hebben, kon ik het niet laten, ik moest iets gaan zeggen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Ik ging aan Marc vragen of hij geen ‘slechtere’ dweil kon vinden. Zijn antwoord was, dat dit de enige dweil was die er te vinden was, en zijn uitleg over de hoeveelheid water in zijn emmer was, dat dat het gemorste water van Danny was dat hij opgekuist had (Allez, ik zal hem dan maar geloven). Dan hebben we nog wat gepraat over alles en nog wat (kortom ik weet het niet meer).

Na een tijdje, kreeg ik het idee om mij met mijn rolstoel op de darm te zetten waarmee Louis de bakken aan het vullen was, om eens te zien hoe goed hij aan het opletten was.

Ik was juist aan het denken, dat het lang duurde eer Louis zag dat er geen water meer uit de darm kwam, toen de darm met een luide plof van de kraan schoot (zegt dat niet iets over zijn oplettendheid?). Ik had zelfs geluk dat ik met mijn rug naar de kraan stond, want anders zou ik zelf ook nat geweest zijn. Gelukkig kon iedereen er nog om lachen!

Tot zover de ware versie van de feiten.

Xavier Du Château, De Siervis Leuven

Het is onvoorstelbaar hoeveel plezier die mannen maken als ze in het viskot bezig zijn. Het is echter ook onvoorstelbaar hoeveel werk er bij het onderhouden van de bakken komt kijken. Helpende handen zijn dan ook steeds meer dan welkom.

Als je graag mee de handen uit de mouwen steekt en die vrolijke bende wil vervoegen, aarzel dan niet om je kenbaar te maken.

Roger