Eerst plastieken planten verkochtâ€¦

Eerst plastieken planten verkocht, nu een zak met water weggegeven,... waar gaat dat eindigen?

Enkele weken geleden, zoals gewoonlijk rond 21u30 (het moment dat het werk gedaan is) eens een kijkje gaan nemen in ons vislokaal voor een gezellige babbel onder vrienden.
Er zat redelijk wat volk en onder hen de voorzitter van de MAK uit Mechelen met een paar van zijn vertrouwde kornuiten. Een van hen, de Fons, ken ik ondertussen al wat beter dan de anderen daar we elkaar al een paar keer geholpen hebben met materiaal.
U moet weten, de Fons, een specialist en kweker van discussen had een probleem met het zeven van zijn pekelkreeftjes en daar heb ik hem kunnen bij helpen. Ook kleine rode garnalen heb ik hem eens bezorgd en had hem beloofd er nog eens grotere mee te brengen. Spijtig genoeg wist ik niet van hun komst die avond anders had hij die zeker gekregen. Fons zal toen zeker gedacht hebben, die heeft me vergeten.
Na een paar woordjes over en weer ben ik dan gaan kijken hoe de werken vorderden in het vislokaal want het is met die gasten dat we achteraf een gezellig praatje slaan zoals ze zeggen “bij pot en pint” hoewel we bijna allemaal koffie of limonade drinken.
Meestal zijn de mannen van dienst dan in de laatste visbakken het water aan het verversen. Gewoonlijk zijn ze met zijn twee maar deze keer waren ze uitzonderlijk met drie. Er had zich namelijk een jonge (zeer jonge) kandidaat gemeld om onze ploeg van oude zakken nieuw en jong leven in te blazen.

Zoals het betaamd is de jonge kracht goed ontvangen en door de scheppers van dienst vol enthousiasme in de beginselen van de visverzorging in het lokaal ingewijd. Ik zag hem met volle kracht aan de hevel zuigen om de bakken tot het gepaste niveau te ledigen en ik moet toegeven, ik kan het zeker niet beter. Bij het water bijvullen was er aanvankelijk wel een probleem. Bij het plaatsen van die bovenste bakken heeft men nooit aan gedacht dat niet iedereen 1m70 is. Gelukkig was er een stoel in de buurt en was het euvel voorlopig opgelost.
Nadat de vissen verzorgd waren bleef er nog wat tijd over en stelde Roger D. voor om hem te leren vissen te verpakken Met een bokaaltje water in een zakje doen leek al geen probleem, maar er een elastiekje op de gemakkelijkste manier om doen was wel even moeilijker. Na een paar keer oefenen en onder de deskundige begeleiding van een oude rot lukte het voortreffelijk. Nu nog het krantenpapier er rond en de les zou ten einde zijn, maar….. Roger werd weggeroepen. Ik stond er al een tijdje geamuseerd op te kijken en voelde het nu ook mijn plicht om verder te doen. Uiteindelijk lag er op de tafel een mooi verpakt zakje water waar veel ander inpakkers jaloers zouden op zijn.

Onze jonge medewerker bleek ook zeer tevreden en toen zijn vader hem even later kwam ophalen moest die zeker het verhaal horen van zoons nieuwe ervaringen.

Er restte ons niets meer dan de visbakken te sluiten en het gebruikte materiaal op zijn plaats te zetten.

Op de tafel zag ik toen die mooi verpakte zak met water die daar ook niet moest blijven liggen. Eerst dacht ik de zak te ledigen in de gootsteen maar door de geopende deur van het café zag ik mijn Mechelse vriend Fons die nog iets van mij verwachtte en iets in mij begon te kriebelen. Het pakje zo laag mogelijk houdend alsof ik het wilde verbergen ging ik naar hem toe en fluisterde geheimzinnig in zijn oor.
“Tegen niemand zeggen hé!”
“Neen neen”, antwoordde Fons en legde het pakje naast hem op de stoel, ongezien voor de anderen aan de overkant van de tafel. Ik ging haastig verder voor een dringende boodschap naar buiten. Toen ik enkele minuten later terug kwam riep Christine van achter het buffet
“He L…. ge moogt iets drinken!”
“Iets drinken? Van wie?”
“Van de Fons.”
“?”
Het eerste moment voelde ik mij een beetje ongemakkelijk maar heb dan toch maar vriendelijk santé gedaan.

Toen we later terug in het café kwamen waren de mannen van de M.A.K. al verdwenen wat niet hun gewoonte was. Graag had ik bij het openen van het pakje Fons zijn gezicht gezien.

Enkele weken geleden zag ik onze Fons even terug op “De Dag van de Kweekcentrale”.
Ik had het op dat moment heel druk en heb maar een paar woordjes kunnen wisselen. Hij kon er in ieder geval hartelijk om lachen en ik kreeg zelfs de toelating het hele verhaal te vertellen in ons maandblad, wat hierbij dan gebeurd is. Bij een volgende gelegenheid drinken we samen een glas en hoor ik wel wat er daarna met het pakje gebeurde. Misschien mag ik me wel klaar houden want, poets wederom poets, dan horen jullie daar later nog wel wat van. In ieder geval Fons, er zitten nog steeds enkele rode garnalen op u te wachten.

Wat ik nog wilde zeggen, als er soms liefhebbers zijn om onze groep te vervoegen, altijd welkom. Ze mogen zelfs kleiner zijn dan 1,70m. Zo nodig vragen we aan Jos om een aangepast bankje te maken.

Misschien tot één dezer in ons gezellig praatcafé.

De groetjes van,
Lou
De Siervis Leuven