Speech van Louis

Hieronder vind je de speech terug die Louis Hermans gaf als huldiging voor de restaurantploeg van De Siervis en meer bepaald voor Ria...

Leuven, 9 januari 2009

De eerste “Michelin ster”

Vorige week ging ik naar het magazijn van de garage Renault voor winterbanden. De magazijnier vroeg me welk merk ik zou gewild hebben? Uniroyal, Continental of een ander merk? Toen ik vroeg of hij Michelin in stock had moest hij ontkennen
maar…
“Als u wilt kan u ze aan Mr. Michelin persoonlijk bestellen, hij is hier juist op bezoek.” Ik dacht, misschien kan ik wel een procentje los krijgen als ik zeg dat ik hem vroeger nog gezien heb in de Renault fabriek in Vilvoorde en laat zien dat ik
nog steeds een trouwe klant van zijn merk ben.
Mr. Michelin werd dus gevraagd of hij even tijd had.
Ondertussen begon de magazijnier, die me al zo een beetje kent, en weet dat ik lid ben van “De Siervis”, vragen te stellen aangaande zijn aquarium en over zijn planten die niet willen groeien.

Achter ons verscheen het alom gekend klein dik bandenmanneke met zijn vetrolletjes en die hoorde waarschijnlijk de laatste woorden van ons gesprek. Benieuwd vroeg hij of ik het restaurant “De Siervis” hier in Leuven kende. Toen ik dat beaamde en zei dat ik ook lid was van de club kreeg hij een rode kop en begon te vertellen.

Hij had bij het uitdelen van zijn sterren een grove fout begaan. Hij zat al een tijdje te piekeren. Hij moest dit jaar 12 nieuwe sterren uitdelen en hij zat er nog altijd met eentje in zijn zak, voor wie kon die toch zijn? Bij aankomst vanmorgen in Leuven, voor een bezoek aan zijn klanten was “zijne frank” gevallen. “Restaurant De Siervis” was hij glad vergeten met een eerste ster te bedelen. Hoe zou hij dat ooit nog kunnen goed maken. Een onvergetelijke blunder die nog al wat stof zou doen opwaaien als de kranten dat zouden vernemen. Alle sterren waren al uitgedeeld en de namen van de gelukkigen waren al in alle kranten verschenen en ook in de nieuwe Michelin gids. Onder de middag was hij in het restaurant van de Carrefour gaan eten en was daar zijn oude vriend Dash van “witter dan wit” tegen gekomen. Waar het hart van vol is loopt de mond van over en zo vertelde hij het hele verhaal in de hoop wat hulp en begrip te vinden voor zijn stommiteit.
“Ja jong”, zei Dash al lachend, “ik zou zo zeggen zet het in de Gele Gids maar daar is het ook al te laat voor.”
“De kok ginder is geloof ik een madam, en u weet, vrouwen zijn nogal gemakkelijk te verleiden met een leuke attentie. Ik zou haar op mijn twee kniekes om vergiffenis vragen en een mooi geschenkje geven.”
“Gij hebt gemakkelijk praten”, zei Michelin, “wat kan ik geven aan iemand die ik niet ken, en dan nog een vrouw.”
“Weet u wat”, zei Dash, “ik heb iets gepast maar….. dan moet u mij ook iets laten verdienen. Als u twee grote pakken van mijne “witter dan wit” koopt en erbij nog een grote bus afwasmiddel zorg ik voor een gratis en gepast geschenk en bent u
van die zorg al verlost.”
“Nu”, zei Michelin, en hij richtte zich naar mij, “zou u voor mij wat willen doen?”
Ik dacht al aan een procentje op mijn banden en zei dus vlug ja.
“Wel, ik moet voor een dringende vergadering terug in Frankrijk zijn, zou u in mijn plaats me willen verontschuldigen, en de eerste Michelinster plus dat geschenkje aan die madam geven. Zeg dat het me ontzettend spijt, dat het zeker niet meer
zal gebeuren in de toekomst en geef haar voor mijn part ook nog een dikke kus.”
Eer ik nog wat kon zeggen stopte hij me een pakje in de handen en spoedde zich terug naar het magazijn. Daar stond ik dan. Ik riep nog vlug achter zijn rug, “hela hela, in België geven ze drie kussen hoor!”
Vlug stak hij nog zijn hoofd tussen de half gesloten deur en antwoordde.
“Goed, geef er haar dan maar drie”, en weg was hij.
Hier sta ik nu met die slimme zijn pakje en, mijn vrouw thuis met twee reuzepakken Dash en een grote bus afwasmiddel.
In ieder geval Ria, u hebt, samen met al uw medewerkers, die ster dubbel en dik verdiend. Hierbij geef ik u dan ook de drie kussen van Mr. Michelin.
Oh sorry, het pakje zou ik nog vergeten.
Als blijk van dank en erkentelijkheid zullen we in het vervolg allemaal ons teljoor leeg eten en ik denk dat ik u, in naam van al diegenen die hier ooit een voet onder tafel staken, mag uitroepen tot “Kok van het jaar 2008” wat we dan ook
schriftelijk bevestigen met deze oorkonde, ondertekend door de bevoegde commissie.

In naam van allen, onze dank aan gans de ploeg.
Lou.