Clubreis Burgers Zoo 2009

Verslag clubreis Burgers Zoo
 
Ook dit jaar hadden we weer te kampen met een zeer langzaam op gang komende interesse voor onze jaarlijkse clubreis. Zoals steeds tijdens het Pinksterweekeind hadden we ook nu weer gekozen voor een toffe bestemming. Op 30 mei trokken we er met de bus op uit naar Arnhem om er een bezoek te brengen aan Burgers Zoo.
Het was ondertussen al van 2001 geleden dat we hier nog geweest waren en er was volgens de website heel wat nieuws te beleven. En uiteraard is er in dit dierenpark altijd wel wat te ontdekken omdat verschillende dieren vrij in de grote serre’s rondlopen en vliegen.
Op 22 mei, 1 week voor het vertrek, begonnen we toch wel wat te wanhopen, want er waren praktisch geen mensen ingeschreven voor onze reis. Zou het aan de prijs liggen? Die hadden we toch wel zeer democratisch gehouden en serieus gesponsord vanuit de clubkas. Maar het was communiefeest hé! Nu ja, dat zal wel, maar dat is dan ook ieder jaar zo, en wij kunnen ons niet inbeelden dat nu net iedereen op die dag naar een feest mag gaan. Iedereen is hier al geweest! Ja, dat kan wel, maar we hebben toch veel nieuwe leden sinds 2001, die er toen zeker niet bij waren. En probeer maar eens elk jaar een andere leuke bestemming te vinden waar we de laatste 15 jaar niet meer geweest zijn. Denk maar eens aan de reis naar de grotten van Han met een boottocht op de Maas een paar jaar geleden; dat hadden we nog nooit gedaan en die reis hebben we zelfs moeten afgelasten.
Wat er ook van zij, op maandag 25 mei waren we plots met 47 personen en dus zat onze bus zo goed als vol.
Op zaterdag was iedereen om 7 uur present zodat we zonder vertraging konden vertrekken. We hielden een korte ontbijtstop aan de Nederlandse grens en kwamen rond 10u in Arnhem aan, waar we na een half uurtje sightseeing van de stadsring dan toch de parking van Burgers Zoo konden oprijden.
De eerste stop is voor iedereen de rots met de pinguins. Het is tof om naar de koddig waggelende diertjes te kijken die schijnbaar onhandig van rotsblok naar rotsblok huppelen.
Van hieruit gaat het naar de Bush. De tropisch vochtige temperatuur die hier heerst doet direct de lens van je camera beslaan. Even droogblazen aan de speciaal hiervoor geplaatste ventilator en we kunnen op ontdekking. Direct na de ingang kan je van de grote weg afgaan en omhoog klimmen tussen de weelderige vegetatie. Je waant je hier werkelijk in een tropisch woud met de kabbelende beekjes, het slingerende paadje en de kleurrijke bloemen. Direct vallen de verschillende exotische vogels op tussen het gebladerte of in scheervlucht vlak boven je hoofd. Als je goed oplet zie je op de stam van een boom hier en daar een Anolis zitten, die met zijn vuurrode keel een onzichtbaar wijfje tracht te imponeren. Hoe hoger je in de serre komt, hoe warmer en vochtiger het wordt. Een paadje dat langs de metershoge waterval leidt biedt dan ook een welkome verfrissing.
Van een nog betere verfrissing genieten we op het terras met uitzicht op de safari, één van de nieuwe attracties in het park. Langs een overdekt pad, zodat je aan het oog van de savannedieren onttrokken bent, ontdekken we de zebra’s, antilopen, giraffen en kolossale neushoorns. Op de terugweg vinden we de kooien van de grote katachtigen, met leeuwen en cheeta’s. Zouden zij beseffen dat op een paar honderd meter van hen de meest smakelijke hapjes rondgrazen?
Via het onderkomen van de mensapen, grote vogelkooien en de olifanten bereiken we nu een ander nieuw deel van het park; de Rimba. Hier treffen we verschillende bewoners van het Aziatische kontinent aan. Wie mij het meest aanspreken zijn de Maleise neusberen, maar dat heeft vooral te maken met hun kleurtekening: zwart met een bruine neus. Van op afstand zien ze er nog aaibaar uit, maar als ze dichter komen worden ze toch wat woester van uiterlijk. Ik zou ze in elk geval niet op mijn pad willen kruisen. Veel liever van uiterlijk zijn de binturongs die hoog in de boom liggen te genieten van de zon. Een ongelofelijk kabaal maken de siamangs en de gibbons en je ziet direct dat ze zich vermaken zoals ze tekeer gaan in de boomtoppen. Met hun lange armen zwieren ze van tak naar tak, ondertussen mekaar uitdagend en plagend.
Via de panters en tijgers komen we bij de Aziatische reptielen terecht: watervaranen laten zich bewonderen en reusachtige netpythons liggen schijnbaar niet geïnteresseerd de passanten te bekijken.
Nu gaan we verder naar de mangrove; dit zijn bossen langs tropische kusten die door de getijdenwerking onder water komen te staan. Kenmerkende planten zijn de Rhizophora met hun enorm vertakt wortelgestel en de Avicennia’s die als speertjes uit de modder steken. Hier zouden we wenkkrabben en slijkspringers moeten vinden, maar ze zijn nergens te bespeuren. Wie we wel zien is de schuttersvis, die met een welgemikte waterstraal insecten van de takken en bladeren boven zijn verblijf weet te schieten. Tussen de takken door vangen we nog een glimp op van een grote hagedis, een of andere leguaansoort vermoed ik.
Als we de Ocean binnengaan wanen we ons allen duikers. Vanaf het strand kijken we uit op de lagune en begeven we ons te water. Langs het koraalrif dalen we af naar de onmetelijke diepten van de oceaan. Tussen de koralen en anemonen zwemmen de meest kleurrijke vissen. We maken kennis met bizarre rifbewoners zoals egelvissen, rifbaarzen en murenen. Naarmate we dieper gaan wordt het donkerder en bereiken we een imposant stuk open oceaan waarin haaien rondzwemmen. De kleinere vissoorten houden zich op in de omgeving van het scheepswrak waar ze kunnen schuilen. Vermits onze lucht stilaan opgeraakt begeven we ons naar boven en via een stijger, waaronder imposante roggen boven onze hoofden voorbij zwemmen bereiken we terug vaste grond. En dat alles zonder nat te worden!
Om te eindigen brengen we nog een bezoek aan de Desert. Vermits ik meer van overweldigend groen hou valt dit deel van het park mij altijd wat tegen. Niettegenstaande dat, is de omgeving een perfecte kopie van de werkelijkheid. Langs de droge begroeiing slingert een pad zich tussen de rotsen. Veel dieren treffen we niet aan, ze zoeken maar al te graag de schaduw op in dit hete biotoop. In de opgedroogde rivierbedding treffen we een paar halsbandpekari’s aan. De dikhoornschapen liggen lui te herkauwen onder een overhangende rots. In een grot vinden we een schorpioen en een ratelslang en de rode lynx is ondergebracht in een goed afgeschermd deel van de woestijn. Je zou er dorst van krijgen, maar helaas is het terras waarop ik mij al zag zitten met een frisse Corona gesloten!
We kuieren nog wat rond langs de verschillende kooien en juist op tijd bereiken we de bus. Op de terugweg wordt hard gesnurkt en gedroomd van de mooie dag die we hadden. Na een korte plaspauze aan de grens rijden we door tot aan het lokaal waar we tegen 20u30 aankomen.
Toch nog even bij het Mexicaans restaurant binnenwippen, want die Corona die moet en zal ik vandaag nog drinken!!
 
Roger Veltens

• Volgende >